اشعار

امشب قشنگترین شب لیلایی خداست            جـشن تـولـد گـل زهـرایی خـداست

 باشد سرشت او ز تجلای نـور حق            زیـبا تـرین تجـسّم زیـبـایی خـداست

تقوا و زهد و معرفت او زبان زد است            او بهـترین نمـونۀ شیـدایی خـداست

وقتی تمام هستی سالار زینب است            معلوم می‌شود همه دارایی خداست

آئـیــنــۀ تـمــام نــمــای خــدا شــده

روح دعـای ما سـر سجـاده‌هـا شده

ای منتهای غایت ما بی‌کـران تویی            محبوب قلب فـاطـمۀ مهـربان تویی

روزیِّ ما ز دست کریمانۀ شماست            روزی ده تـمام زمین و زمان تویی

ای نـور چشم حضرت آقای کـربلا            بعد از حـسین دلبر دلداده گان تویی

این افتخار ماست که فامیل تان شدیم            پس شاهـزادۀ هـمه ایـرانـیان تـویی

دلــداه‌ایـم و مـنـتـظــر دلـبـری تـان

یک روز هم بـیا وطـن مـادری تان

رزق تـمـام عـالـمـیان در دعای تو            ما زنـده‌ایـم به برکـت یا ربـنـای تو

روح الامین گدای در خانۀ شماست            از آن زمان که گشته دلش آشنای تو

بر روی گونۀ تو مَلک بوسه میزند            دل می‌برد تبـسّمت از عـمه‌های تو

آقا چـقـدر شبـیه عـموجان تان شدی            جـان جهان فـدای تو و بچه‌های تو

بعـد از عـلـیِّ اکـبـر آقـا تو ارشـدی

ای دومین علی حسینی خوش آمدی

ای روضه خوان اول کرببلا بخوان            ای غصه دار حضرت خون خدا بخوان

از تشنگی و قحطی آب و عطش بگو            از شدّت گـرسنـگـی بچـه‌ها بخوان

از آن غروب روز ده سال شصت و یک            آتش کشیدن حرم و خـیمه‌ها بخوان

از داغ های داغ دل عـمه جـان مان            هجده سر سوار شده بر نیزه‌ها بخوان

این کشتۀ فتاده به هامون حسین توست            از پاره پاره پیکر و چند بوریا بخوان

از هرکجا بخوان ولی آقای روضه خوان

از کـوچـۀ یـهـودی شام بـلا نخوان

صبحدم برج شرف را آفـتابی دیگر آمد           آفـتابـی کـآفـتاب صبح را روشنگـر آمد

بحر دین را بحر دین را گوهر آمد گوهر آمد           کشتی توحید را در موج طوفان لنگر آمد

چارمین فرمانروای ملک حیّ داور آمد

چرخ گردون شرف را محور آمد محور آمد

جلـوۀ حُـسن خـداوند مبـیـن بـادا مبارک           لالـۀ لـبخـنـد جـبـریل امیـن بـادا مبارک

آسـمان وحی بر اهـل زمین بادا مبارک           در نگاه اهل حقّ حقّ الیقین بادا مبارک

لـیـلـۀ میـلاد زین العـابـدیـن بادا مبارک

سالکان راه حـق را رهـبر آمد رهبر آمد

آمد آن ماهی که صد خورشید شد مات جمالش           قامت گردون خم از سنگینی کوه جلالش

آنچه می‌خوانی دعا دُرّیست از بحر کمالش           حال بخشد بر نماز و بر دعا از شور و حالش

انت زین العابدین از خالق هستی مدالش

ساجدین را ساجدین را سرور آمد سرور آمد

خلق عـالم گوش با یاد لبـش بهـر پـیامی           چرخ را سر بر قدومش تا کند کسب مقامی

ماه را رو بر بقیعش در پی عرض سلامی           اسمعی را بر درش فخر غلامی بر غلامی

خوش بحال آنکه دارد همچو آن مولا امامی

طالعش از مهر گردون برتر آمد برتر آمد

بوسه گاه یوسف زهرا لب و دست و دهانش           از ولادت تا شهادت ذکر حق ورد زبانش

زینب کبری گرفته در بغل مانند جانـش           دم به دم سیر الی الله از مکان تا لا مکانش

عرش رحمان قلب مؤمن دوش بابا آشیانش

همچو جان جان جهان را در برآمد در بر آمد

عابدان خوانند زین العابدین مولای دینش           عارفان خوانند در عالم امام العارفـینـش

عرشیان خوانند عرش کبریا روی زمینش           خوب رویان جهان محو جمال نازنیـنش

بذل حق در آستانش دست حق در آستینش

بیکسان را بیکسان را یاور آمد یاور آمد

دل ز عشق یـار شد بیت الحـرام الله اکبر           ریخـت از شادی بهم نظـم نظام الله اکبر

یک پسر این قدر، این جاه، این مقام، الله اکبر           این جلال، این مرتبت، این احترام، الله اکبر

پـنج شعـبـان جـلـوه گر ماه تمام الله اکبر

حُسن غیب کبریا را منظر آمد منظر آمد

کـیـستم من سائل کـوی علیّ ابن الحسینم           سائـل کو، عـاشق روی علیّ ابن الحسینم

عـاشـق دلبـستۀ مـوی عـلیّ ابن الحـسینم           بستـۀ مو تـشنـۀ جوی عـلیّ ابن الحـسینم

تشنۀ جو منقـبت گوی عـلیّ ابن الحـسینم

در ثنایش از بیانم گـوهر آمد گوهـر آمد

بی‌طنین خطبه‌اش نخل شهادت بر ندارد           بی‌قـیـامـش پـیکر آزاد مردی سـر ندارد

بی‌تـولاّیـش هُمای قـاف ایـمـان پَر ندارد           بی‌دعای او عبادت روح در پیکر ندارد

بی‌فروغش کس چراغی در وصف محشر ندارد

صاحب انـوار حُـسن داور آمد داور آمد

در اسارت سیر معراج اللّهی آغاز کرده           در میـان سلـسله بی‌سلـسله پـرواز کرده

با دو دست بسته بند از پای قرآن باز کرده           و ز کلام دلنشین همچون علی اعجاز کرده

گوشۀ ویرانه بر مُلک دو گیتی ناز کرده

با قیامش شام صبح محشر آمد محشر آمد

به دفـتر قـلـم شعـر تر می‌گذارد            سپس قـافـیه را شکـر می‌گـذارد
تو روح تهجّد شدی پس خـداوند            طلـوع تو را در سحـر می‌گذارد

بیا امشبی را سر از سجده بردار            که سجـاده پـای تو سر می‌گذارد
علی هستی و قبل هرگونه خصلت            خدا در وجودت جگـر می‌گذارد
تو که جای خـود داری آقا نگـاه            ابـوحـمـزه‌ات هـم اثر می‌گـذارد
نیـفـتد ز پا در دو عـالـم کسی که            به بـزم تو پـا بـیـشتـر می‌گـذارد
نمیخـواستم سجـده‌ات کرده باشم            ولـی هـیبت تو مگـر می‌گـذارد؟

علی هستی، الحق که حیدر نمایی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تـویـی سـاقـی چـهـارم خـانـواده            مـنـم تـشـنــۀ جـام لـبـریـز بــاده
منـم تا هـمـیـشه خـمـار نگـاهـت            تـویی عـلت مـستـی فـوق العـاده
از آن ساعتی که زبان باز کردم            تو جـاری شدی بر لـبـم بی‌اراده
از آنجا که شاه دل ما حسین است            بخوانیمت： ای حضرت شاهزاده
نه که قوم و خویش تو هستیم آقا            خدا رزق مان را به دست تو داده
نشستی به جانم ادب حکم می‌کرد            که بـنـویـسم از تو ولی ایـستـاده
غزل با تکلف سرودن هنر نیست            قلم میزنم بعد از این صاف و ساده
مـدد کن که از کـربـلای مـعـلی            بـیـایـم بـقــیــع تـو پــای پــیــاده

عـزیز حـسیـنی عـزیـز خـدایـی
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

تو دریا و سرچشمۀ هر چه رودی            زلالی طهوری به رنگ شهودی
سرشت تو از نور ذات الهی ست            زمین و زمانی نبـود و تو بودی
بخـوانـند زیـن العـبـادت مـلائک            که سجاد و همواره گرم سجودی
همگی به همراه « سید علی» مان            می‌آئـیم سـوی مـدیـنـه به زودی
بنا می‌کـنـیم از سر نـو حـریـمی            به کوری چشمان هر چه یهودی
به امیـد روزی که دیگـر نـمـاند            نـشانی ز قـوم کـثـیـف سـعـودی
به پایان برم شعر خود را در آخر            به الهامی از شعر مرحوم جودی

پیام آور عشق و مهر و رهایی!
سـلامٌ عـلی حـضرت کـربـلایی

خـدایِ عالیِ اعـلی ندارد از تو عـالی‌تر           ندارد در بساطِ خود از این عالی تعالی‌تر

عـلـیُّ حُـبُـهُ جُـنَّـه قـسیـم الـنـار والجَـنَّـه           به حـمـدِالله وَالـمِنَّـه ولی‌الله ست والی‌تر

اگر پا بر زمین کوبد علی افلاک می‌روبد           نباشد در کفِ دستش از این عالم سفالی‌تر

اگر فرش نجف گردیم حقّا محترم گردیم           که از قـالـیچۀ تبـریز می‌گـردیم قـالی‌تر
علی باید؛ فقط؛ حتماً؛ امیرالمومنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
اگر جایی دهـد زلفـش دلِ دیـوانۀ ما را           “به بوی سیب او بخشم سمرقند و بخارا را”

در آغوشِ حسین است و به رویِ دامن زینب           ببین بابا چه می‌بخشد گداها را گداها را

لبِ گهواره‌اش پروانه‌ای بی تاب اگر دیدید           بدان جبریل آورده است مبارک بادِ زهرا را

اگر بابابزرگ این است حتماً این نوه غوغاست           اذانش را علی گفت و به دستش داد دنیا را
علی باید چنان باشد علی باید چنین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
خدا را شُکر ما دیدیم شاهِ شهریاران را           خدا را شُکر ما دیدیم ماهِ ماه شعـبان را

خدا این نکته را فرمود وقتی فاطمه خندید           فرشته این سخن را گفت و بُرد از آسمان جان را:

که زهرا طورِ دیگر طور دیگر دوست می‌دارد           میانِ این عروسانش عروسِ خاک ایران را

ببین که می‌بَرد امشب تبسمهای زیبایش           دلِ مادر بزرگش را دلِ اولادِ سلمان را
علی از ماست از داماد ما زین سرزمین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
بنا این بود بنـشینی وگـرنه میـرِ میدانی           بـنا باشد که برخـیزی امیـرِ تـیغ دارانی

بـرایت لافـتـی الا عـلـی می‌آیـد از بـالا           اگر سربند یا زهرا ببـندی رویِ پیـشانی

هزار، الله‌اکبر را به بازویِ تو می‌خوانند           که با شمشیر می‌گردی علیِّ اکـبرِ ثـانی

عـلـیِ اکـبـرِ ثـانی نه تو بـالاتـر از آنـی           تو عباسی نه اینهم نه، که طوفان‌تر زِ طوفانی
علی در چارده تصویر آمد دلنشین باشد
علی آمد که در تکرارِ زین‌العابدین باشد
تو صبح و شام می‌گِریی زِ سوزِ استخوان آقا           به زخمِ کهنۀ زنجیر و بر زخمِ زبان آقا

قنوتت را که می‌دیدند خواهرها می‌گفتند           امان از دزدِ انگشتر امان از ساربان آقا

تو سی‌سال است می‌گریی چرا پیراهنش بردند؟           تو سی‌سال است می‌سوزی زِ لبخندِ سنان آقا
علی آمد که عاشورا همیشه آتشین باشد
علی آمد که در تکرار زین‌العابدین باشد

راز و نـیـازِ امــشـبـم تـأثــیـر دارد            وَالـلـه دیـدارِ عـلـی تـکـبــیــر دارد
بالایِ چشمْ ابرو که نَه، شمشیر دارد            هر نقطه از هر خطبه‌اش تفسیر دارد

زیـباتر از زیباتر از زیـباست آری
او هـم عـلـیِّ عـالیِ اعـلاسـت آری

کامَش که با گـلـبوسۀ ارباب وا شد            ذکرِ لبِ کـرب و بلا شکرِ خـدا شد
آمـد بـه دنـیـا عـزّتِ ایـرانِ مـا شـد            عَرشِ خـدا با دیدنِ گهـواره؛ تا شد

خَم شد که بُگْذارد دو دیده زیرِ پایش
لـرزیده عـالَـم با تکـانهـای عَـبایَـش

لبخـنـدِ او شـد باعـثِ لبخـنـدِ ارباب            نامَش شده حَک رویِ بازوبندِ ارباب
حـقِّ عـلی، بالاتـرین سوگَـندِ ارباب            با صبر و ایثارش شده پاینده ارباب

او در شجاعت مثلِ حیدر بی‌نظیر است
مثلِ حسین اِبنِ علی نعمَ الامیر است

شد سـایه‌ای رویِ سَرَم … الحمدالله            شد بـرگِ بُـرد‍ِ محشرم… الحـمدالله
شـد ذکـر لبـهـای حـرم… الحمدالله            شد افـتـخـارِ کـشـورم….الحـمـدالله

او آمـده تا عـاشـقی مـعـنـا بـگـیـرد
ایـران و ایـرانی سـرش بالا بگیرد

دارم شبِ مـیـلادِ او حـال و هـوایی            گاهـی بَقـیـعَـم گاه گاهی کـربـلایـی
حرف از حرم شد بر لبم آمد نوایی            مادر صدایت می‌زند، مهدی کجایی؟

تیرِ خلاصِ قاضی الحاجات برگرد
ای  انـتـظـارِ مـادرِ سـادات برگـرد

پنجـم مـاه، مـه چاردهی جـلـوه گر است           که ز خورشید فروزنده، فروزنده تر است

شهربـانو که جهان محو جـلالـش گـشته           پسری زاده که بر خلق دو عالم پدر است

چه پسر ثانی حیدر چه پسر جـان حسین           چه پـسر آیـنۀ طلعـت خـیـرالـبـشر است

پسری رشک ملک یا ملـکی فـوق بـشر           هم از این پاک تر است و هم از آن خوبتر است

این پسر کیست علی بن حسین بن علیست           که حسین بن علی نیز از او مفتخر است

خـبـر از لـیــلـۀ مـیــلاد امــامــی دادنــد           که زاسرار همه خلق جهان با خبر است

این چراغی است که در دست حسین بن علی           همه دم نورفشان و همه جا جـلوه گر است

این پسر آن یم فیضی است که هر قطرۀ آن           ارزشش بیشتر از عقد هزاران گهر است

این سپهری است که هر اختر تابندۀ آن           مشعل دیـدۀ نـورانی شمس و قـمـر است

این خلیلی است که در صفحۀ بتخانۀ شام           بازویش بت شکن و خطبۀ نابش تبر است

این همان عبد خدا شوکت احمد سیماست           که عبادات وی از طاعت کونین، سر است

این اسیری است که آزادی، افتاده به پاش           این شهیدی است، که نخل شهدا را ثمر است

بـه حـسیـن بن عـلـی سـیّـد احـرار قـسـم           این علی بن حسین است و حسینی دگر است

این بود زمزم و مسعی و صفا و مـروه           این منا و عرفات است و مقام و حجر است

همه گل‌های نبی گشت خزان و پس از آن           هر چه دادند به شیعه همه از این شجر است

یـار او بـاش که عـالـم همه یار تو شوند           مهر او جوی که بر آتش دوزخ سپر است

اوست معصوم ششم حجّت چارم، سجّاد           که به خاک قدمش سجدۀ اهل نظر است

از چه در سلـسله بـیـنـیـش خـدا می‌دانـد           بسته در سلسله‌اش پای قضا و قدر است

چشم دوزد به نماز شب او شب، هر شب           گوش در پای دعای سحر او سحر است

به دعـای شب و اشک سحر او سوگـنـد           که نماز از نفسش معتبر و مفتخر است

نرگس دیده و سرو قـد و مـرآت جـمـال           هـمـه تـصویـر خـدای احـد دادگـر است

به خـدا طاعـت کـونـیـن و نـماز ثـقـلـین           بی ولایش همه در حشر هبا و هدر است

گر به صد مهر دهی ذرّه‌ای از مهر ورا           به خداوند قسم بیع و شرائت ضرر است

جـدّ او خـتـم رُسُـل مـام گـرامـی زهــرا           سه وصی را پسر و هفت ولی را پدر است

او که بـاران به تـمـنّـای غـلامـش بـارد           او که بر ابر به فرمان خدا راهبر است

او که با تـیغ زبـان معـجـز حـیـدر دارد           او که سـر تا قـدم آئـیـنۀ پـیـغـامـبر است

او که چون فاطمه در عزّّت و در قدر و شرف           او که در شور، شبیر و به شجاعت شبر است

عـاجــز از یـافـتـن رتـبـۀ والاش مـلـک           لال از گفتن اوصاف کـمالش بشر است

من کجـا منـقـبـت حـضرت سـجّـاد کجـا           ذرّه از وسعت خورشید کجا با خبر است؟

جنّت از روضۀ جود و کرمش دسته گلی           دوزخ از آتش خشم و غضبش یک شرر است

بـوسـه بـر سـلـسـلــۀ گـردن او بـایـد زد           که به هر حلقه دو صد آیت فتح و ظفر است

شام، ویـرانۀ شام و چه در آغوش حسین           این امامی است که روح القدسش خاک در است

نخل میثم که همه سبز به فیض دم اوست           به ولای عـلـی و آل عـلـی بـارور است

خوب شد، ایران ما یک سهم از زهرا گرفت           خوب شد یک زن، میان خاندانت جا گرفت

لطف کرده فاطمه، ما را حساب آورده است           خوب شد این دفعه این عرض دعای ما گرفت

ما حساب کار خود را از ازل پس داده‌ایم           اینچنین بوده که چشم مادرت ما را گرفت

شهر بانـوی قـبـیـلـه، شد کـنـیز فـاطـمه           مثل مروارید بود و رزق از دریا گرفت

در هیاهوی دو رنگی عـرب های حجاز           پرچـم ایرانـیان را مـادرت بـالا گـرفـت

حامل نـور«امامت» بود، بانـوی حسین           تا به دنیا آمدی، تـبریک از مـولا گرفت

خـاک پـایت سـرمـۀ چـشم تمام قـدسـیان           آفـریـنـش با قـدوم پاک تو «معنا» گرفت

زینت سجـده تویی، زین العـبـاد عـالـمی           با نماز تو، «عبادت» جلوه‌ای زیبا گرفت

بشکند دست کسی که پیش چشمان ترت           زیور از گوش یتیمان، شام عاشورا گرفت

مرغ دل باز هم غزل خوان شد            پنجـمین روزِ ماه شعـبـان شد

دو سه روزی به کربلا رفت و            حال آمـد دخـیـل سلـطـان شد

اول آمـد ســراغ خـانـۀ او ...            هرکسی از ازل مـسلـمان شد

هر که سجده نکرده بر درِ او            آخر از مسلکش پـشیـمان شد

پینه بسته است روی پیشانیش            سـیـد الـسـاجـدیـن دوران شـد

آنقدَر کیسه روی دوش گرفت            نیـمه شب ها گـدا فـراوان شد

از ابـوحـمــزه‌هــای او بــوده            نفْس بیمار اگر که درمان شد

امشب آمـد گـلی به عـالـم که            مــایـــۀ آبــروی ایــران شــد

کـاش بـیـنـم بـقـیــع او مـثــل            بـارِگــاه شــه خــراســان شـد

کار او بود اگر که چـشـمانـم            چشمه گردید و پُر زِ باران شد

اصلا از گریه‌های هرشب اوست            که به روی لبم حسین جان شد

تـا چـهـل ســال آب را دیـد و            روضه خوان گلوی عطشان شد

تا چهـل سال اگر ذبـیحی دید            مـشـکــلــش آب دادن آن شـد

تا که چشمش به شیرخوار افتاد            یـاد طـفـل ربـاب گـریـان شد

گـریه‌های محـرمـم از اوست            شال مشکی و پرچمم از اوست

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ           ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر           چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

نـیـت آن گـل شـبـنـم زده را مـی‌دانـی؟           درس تطهیر دهد آب وضوی گل سرخ

مـدعـی لاف زد و هـیچ نـفـهـمـید چـرا           بلبل دلشدۀ مست است ز بوی گل سرخ

چشم دل باز کن و گوشۀ محـشر بنگـر           نافله خواندن عشاق به سوی گـل سرخ

این گل سرخ که دل با غم عشقش شاد است

پسر حضرت عشق است همان سجاد است

او همان غنچۀ عشق و گل دلخواه دعاست           او همان سالک و رهپوی گذرگاه دعاست

پُر تلاطم دلش از واقعۀ کرب و بلاست           پر ترنّم لبش از زمـزمـه و آه دعـاست

نور او جلوه نما در همۀ ارض و سماست           شمس رخشان ولایت بود و ماه دعاست

اولین درس دبـستان صحـیـفه این است           رستـگـاری بشر در گـذر راه دعـاست

پدرش خون خداوند و خودش عشق خداست           پدرش شاه شهید است و خودش شاه دعاست

خـیـز از جا و بیا عـیـدی مـیـلاد بگـیر

کربلا و نجـف از حضرت سجاد بگـیر

شب قدر است عجب موی سیاهی دارد!           دل حـق برده عجب برق نگـاهی دارد!

وه چه دشمن شکن است اشک شبانگاهی او           اشک سرباز وی است، وه چه سپاهی دارد!

دستـگـیـر دل افـتـاده به چاه گـنـه است           چه غمی آنکه چنین پشت و پناهی دارد

هر که شد خـادم او اذن دو عـالـم دارد           هر که شد سائل او منصب شاهی دارد

آنکه شد نـوکـر سجـاد به مـیـزان جـزا           چه حساب و چه کتاب و چه گناهی دارد؟

ما که دیـوانـۀ عـشـقـیـم و ز غـم آزادیم

بـنـده‌ایـم و همه در ذکـر هـوالسـجـادیـم

بـشـریت به تو مـرهـون، پـسـر ثـارالله           مـعـنـویت به تو مـدیـون، پـسـر ثـارالله

لـیلی کـرب و بـلایـی دل عـشاق تـویی           همه دلـهـا به تو مجـنـون، پـسر ثـارالله

هر که غافل ز تو و عشق تو شد سود نکرد           شـده بـی‌یـاد تو مـغـبـون، پـسـر ثـارالله

هر که در راه زیارت بدهد جان، زده است           جرعه‌ای زآن لب میگـون، پسر ثارالله

در مـصیـبـات تـو و عـمـۀ تو جـا دارد           دل مـهـدی بـشود خـون، پـسـر ثــارالله

ما ز درگـاه تو تـاثـیـر دعـا می‌خـواهیم

فـرج مـنـتــقـم آل عـبــا مـی‌خــواهــیــم

تو همانی که خودت اوج دعـا را دیدی           زیر شمـشیر شیـاطین تو خـدا را دیدی

چشم تو چشم خدایی است که در اوج عطش           سـر نـیـزه سـر پــاک شـهـدا را دیــدی

سوخت قلب تو از آن لحظه که در بارش تیر           دست و مشک و علم شاه وفـا را دیدی

بـیـن مـقـتـل گـل گـلـزار بـقـا را دیـدی           بـیـن آتـش حـــرم آل عــبــا را دیـــدی

در کــنـار بــدن بــی‌ســر شــاه شــهــدا           مــو پــریـشـانـی اُمُّ الـنـجــبـا را دیــدی

حق همین بود که جان سوختۀ تب بودی

زائـر روی کـتک خـوردۀ زینب بودی

نذر تو کردم دلم را، مولای من! بار دیگر           از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر

امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش           از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر

هستی ز نورت جوان شد، خورشید در آسمان شد           شد فجر صادق شکوفا، شب شد ز نور تو پرپر

رفت از جهان بوی پاییز، آمد بهاری دل انگیز           در ذهن خاک سترون، شد باغ مینو مصور

ما را اجابت کن ای عشق، ای قبله گاه ملایک!           ما را اجابت کن ای عشق، سجاد، نور مطهر

تبریک یاران سحر شد، خورشید دین جلوه گر شد           نور خدا منتشر شد، در این جهان بار دیگر

ای شـکـوه فـرازهـای دعـا            نغمۀ عـرشی و صدای دعا

دست من را بگیر از عَرشَت            بنـده بنـواز، ای خـدای دعا

بـنـده‌ای را کـه دور افـتـاده            بـنـمـا امـشـب آشـنـای دعـا

من دخـیـل دعـای تـو هـستـم

بــنــدۀ ربّــنــای تـو هـسـتــم

دلی امشب به خاک پات افتاد            شـشـمـین دلـبر خـدا سـجاد

یـا عـلـیِّ بـن سـیـد الـشـهـدا            شد زِ ذکرت دلم حسین آباد

می‌نـویسم اسیـر یـعـنی من            کـه شــدم بـا تـعـلّـقـت آزاد

نـوکـر خـانه زاد نام من است

عـبدِ زین العـباد نـام من است

بـارش رحـمـت خـدایـی تو            دلـخـوشـی دل گــدایــی تـو

سینۀ تو اگرچه پُر درد است            به جـراحـات دل دوایـی تو

در اسارت اگر که باشی، باز            به کـرم کـردن آشـنـایی تـو

گنج العرش است زیر پاهایت

رحـمـت واسعـه است بابـایت

ما به دستـان تو مسلـمـانـیم            از تـبـار شـما و سـلـمـانـیـم

شهـربانـوی ماست مادر تو            ما تو را خویشِ خویش می‌دانیم

بس که ما عاشق علی هستیم            مـیـزبـان شـه خــراسـانـیــم

نه فقط قلب ما سرای شماست

کـلِّ ایـران ما بـرای شمـاست

شب میلادت ای سلالۀ نور            مست ذکر علی شدیم، چه جور

نورت ای آفتاب مشرقِ مِی            از دلِ خسته‌ام چو کرد عبور

یـادم آمد فـروغِ رویِ تو و            آن تجلّی و آن زمان حضور

گـفـتـم این مـاه عـالـم ذَر بود

که ازل از رخـش منـوَّر بود

گـفـتـم این مـاه آمـده تـا مـا            برسیم از مسیـر او به خـدا

آمــده دومـیـن عـلـی مـن و            عـــلــی خــانــوادۀ زهـــرا

سفرۀ شیعگی چه با نمک است            با عـلـی های سـیـدالـشُّـهـدا

پسرانش هـمـه عـلـی هـستـند

اســدُالله مــنـجـلـی هــسـتـنــد

علی اکبرش چه غوغاییست            چه قَدَر هیبتش تماشائـیست

از علی اصغرش چه گویم، چون            او خودش وقت رزم، زهراییست

علی اوسطش سپهر دعاست            کار وی چون خداش یکتاییست

حضرت زین العابدین است او

با غمی جانگداز عجین است او

او سـتـم دیــده و بــلا دیــده            کـوفه و شام و کـربـلا دیده

دیده بر نی سر حسین و سپس            خـنــدۀ نـیــزه دار را دیــده

سر بـازار دور عـمّـۀ خود            چـقـدر چـشـم بی‌حـیـا دیـده

دور او حرف ناصواب زدند

لـب به پـیـمـانۀ شـراب زدند

ای که خورشید جمالت پرتو افشانی کند           عـالمی را جـلوه‌ات زیبا و نـورانی کند

تو همان خورشید تقوائی که عرش و فرش را           از فروغ و جلوۀ تو حق چراغـانی کند

جای دارد رهگذارت را ز گلهای بهشت           جبـرئیل از عـالـم بالا گـل افـشانی کـند

ای بهشتی رو عجب نبود اگر رضوان خُلد           از جنان گرد سرت اسپـند گـردانی کند

می‌زند لبخند بر رویت حـسین بن عـلی           تا تـمـاشـا در رخت آیـات قـرآنـی کـنـد

امشب از یمن قـدوم با شکوه تو حـسین           هرکجا سائل بود دعوت به مهمانی کند

زیـنت عُـبّادی و شایـسـته بـاشد تا خـدا           نام زین العـابدین را بر تو ارزانـی کند

شب همه شب بردعا و نغمه‌ات مرغ سحر           گوش جان را می‌سپارد تا غزلخوانی کند

سر زند ازچشم تو تا عرش  یک رنگین کمان           هر زمانی دیده‌ات را اشک بارانی کند

هیچ کس را با چنین تقـوا ندیدم غیر تو           سجده‌های خویش را اینقدر طولانی کند

ای شهید زنده جز تو کیست بعد از کربلا           تا از این گلشن به اشک خود نگهبانی کند

شمع جـمع محـفـلِ امـروز مائی و ز ما           غیر تو فردا چه کس رفع پریشانی کند

کوثر توفـیـق می‌خـواهد ز درگـاه خـدا           تا «وفائی» در مـدیح تو ثـنا خوانی کند

وقـتی که فـروغ ازلی دیـدن داشت            انـوار خـداونـد جـلـی دیـدن داشـت

بـا دیـدن فـرزنـد عـزیـزش سـجّـاد            لبخـند حسین بن عـلـی دیـدن داشت

*************

شادی و طرب به دست غم بند زده است            دل را به سرور و عشق پیوند زده است

دیدند زمین و آسمان نـورانی است            گفـتند مگر حسین لبخـنـد زده است

*************

مـحـبـوب حـریـم حـق تـعـالـی آمـد            تـفــسـیـر گـر نـــور و تـجّــلا آمــد

درفصل شکفتنش سروشی می‌گفت            سـجـاده نـشـیـن عــرش اعـلا آمــد

تا دل غم زده از هجر به فریاد آمد            نوری از سینۀ جانسوز به امداد آمد

عشق مشغول ثناخوانی اربابش بود            خــبـر از آمـدن سـیـّـد الاوتــاد آمـد

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب ناب که با مـژدۀ میـلاد آمد

طلب مغفرت از کوی خدا می‌کردم            بخـشـش دست کـریـمانۀ سجـاد آمد

به تماشای حرم باغ بهشت آمده بود            که از آن باغ جنان شاخۀ شمشاد آمد

گرد او حور و ملک شاد به هم می‌گفتند            که در این ماه نبی افضل اعیاد آمد

حرم سبط نبی عاطفه باران شده بود            گـوئیا فـاطـمـه هم دیـدن نـوزاد آمد

خنده از خندۀ اربـاب ندیدم خـوشتر            که در آغـوش پـدر زینت عـبّاد آمد

تابش نور امامت ز جمالش پیداست            به حـسین ابن عـلی افضل اولاد آمد

تا در آن لحظه به هم چشم دو رهبر وا شد

افــق قــافــلـۀ کــرب و بــلا پـیــدا شـد

ای همه عمر و همه روز و شبت عرفانی            وی که از بیم خدا سجدۀ تو طولانی

تو همان ناطق قرآنی و قرآن صامت            هـمه دم بر لب تو زمـزمـۀ قـرآنـی

این صحیفه است زبور تو و اخت القرآن            خـطبه‌های تو گـواه سخن طـوفـانی

بنده آزاد مکن، ما همه در بند توأیم            گول نعمت نخورد بنده رود مهمانی

عرب از دودۀ تو فخـر به عالم دارد            عجم از تیرۀ تو شد نسبش رحمانی

مادر توست پس از فاطمه اُمُّ السُعداء            پـدرت یـثـربـی و مـادر تو ایـرانـی

شهربانو که به او فاطمه فرمود عروس            دومیـن اُمُّ الائمه ست هـمین ایـرانی

هر کسی راه به درگاه که پیدا نکند            مام پاکـیزۀ تو داشت عجب ایـمانی

نـوۀ حــیـدر کـرار که ایـرانـی شـد            کشور ما شده از اصل و نسب ربانی

کشور ما که به فامیلی تان مفتخر است

خاک این خطه به درگاه رضا معتبر است

نه فقط سلطنت عشق تو محدود مجاز            که دو عالم به تولای تو باشد ممتاز

ای تبرّی ز عدوی تو همه شرط عمل            وی تـولای تو امضای قـبولیِّ نماز

مرغ خوش لهجه ز شیدایی تو می‌خواند            نفـس باد صبا از تو کند عـشوۀ ناز

ابر و باد و مه و خورشید به فرمان توأند            بارش ابر به دستور تو برگردد باز

نه ملک هستی و طاووس نه داری پر و بال            لیک هرگاه بخـواهی بنمایی پرواز

نه زمان مانع فرمان تو باشد نه مکان            گُل ز تصویر درآری چو کنی دست دراز

اینهمه نصّ امامت به نهان است و عیان            چه نیاز است که تکرار نمایی اعجاز

گِـل ما ساخـتـۀ نـور اضافات شماست

دل ما منبع سرشـار افـاضات شماست

آسمان بی‌نـفـس گـرم تو احـیا نشود            عرش و کرسی و فلک جز به تو برپا نشود

قلم و لوح به دستان تو عادت دارند            حکم جبریل ملک جز به تو امضا نشود

ای عبادات تو مصداق عبادات علی            بی‌عـبادات تو محراب مصلا نشود

سوز دل اشک سحر حال مناجات ز توست            سـفـرۀ ذکـر دعـا بی‌تـو مهـیا نشود

اولین روضه، پس از کرب و بلا کار تو بود            پرچم روضه که بی‌اذن تو برپا نشود

تا چهل سال فقط کار تو گرییدن بود            نهضت سرخ به جز اشک تو ابقا نشود

شام از خطبۀ غرای تو شد شام خراب            غل و زنجیر که مانع به تولا نشود

پیشمرگ تو علی اکبر و عباس توأند            بی‌عـلـمداری تو قـافـله برجـا نشود

زینب آمادهٴ فرمانبری حضرت توست

دولت مهدی زهرا ثمر نهضت توست

در رحمت ز عرش تا وا شد            پـر پـروازمـان مـحـیّـا شـد

رخ یـوسف نـشانـمان دادند            دل مجـنـونـمـان زلیـخـا شد

صفـحـات صحـیـفـۀ نـوری            ورقی خورد و عشق معنا شد

نفسی زد کسی و بعد از آن            تن دنـیـای مُـرده احـیـا شـد

رخ خود را نشان عـالم داد            هـمـۀ اعــتـبــار دنـیــا شــد

قـلـمـم اسـتـعـاره کــم آورد            رخ زیـبـاش تـا هـویـدا شـد

به زمین مـاه مشـرقـین آمد

عــلــی دوم حــسـیــن آمــد

شب اربـابـمان سـحـر دارد            به روی دامنـش قـمـر دارد

همه از شـوق نو رسیـدۀ او            به لـبش خـنـده‌ای اگر دارد

شب رویـاسـت نـخـل امـیّـد            پـدر و مــادری ثـمــر دارد

دل بابا عجیب پُر شور است            و خـدا از دلـش خـبـر دارد

به نگاهش عموی بی‌تـابش            نـتـوانـسـت چـشـم بــردارد

سـر بـوسـیـدن لـبـان پـسـر            پـدرش مـیـل بـیـشـتـر دارد

و به کوری چشم بد نظران            پــدری بـاز هـم پـسـر دارد

به دعایش دخـیل بـسته شده

پـری از جبـرئیل بسته شده

بـاز یـاران عـیـد دیـدار جـمـال یـار شـد           بـاز فـصل رؤیـت مـهـر رخ دلـدار شـد

باز مُلک کبریا شد غرق در دریای نور           بـاز مـیلاد حـسین‌ بن ‌عـلـی تـکـرار شد

جان به کف گیرید جانان می‌رسد از کوه نور           دیـده بـگـشـایـید اینک لحـظـۀ دیـدار شد

چشم ثارالله روشن شد به رخـسار عـلی           دامن شعبان، بهار از این گل رخسار شد

بر گل رخسار، لبخندت مبارک یا حسین

لیـلۀ میـلاد فـرزنـدت مبــارک یا حسین

مرحبا ای مـاه شعـبـان آفـتـاب آورده‌ای           آفـتـاب روی حـق را بی‌نـقـاب آورده‌ای

شهربانو این که در آغوش بگرفتی علی‌است؟           یا دوبـاره احـمـد خـتـمـی‌مـآب آورده‌ای

بوی عطر احمدی بر آسمان سر می‌کشد           بلکه بر گل‌های زهرایی گلاب آورده‌ای

بـر حـسین‌بن‌عـلی زادی عـلی‌بن‌الحسین           یا مگر از کعبه امشب بوتراب آورده‌ای

مـادر ایـرانِ اهـل‌الـبـیـت، مــام نُـه امام

ای عروس فاطمه از فاطمه بادت سلام 

این پسر سر تا قدم جان حسین‌بن‌علی است           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌علی‌ است

این پسر یک باغ لاله از بهشت فاطمه است           این پسر روح است و ریحان حسین‌بن‌علی است

این به روی شانۀ باباست قـرص آفـتاب           این به روی دست، قرآن حسین‌بن‌علی است

این پسر یاسین و طاها، این پسر والشمس و طور           این پسر نور است و فرقان حسین‌بن‌‌علی است

نـور هـم گردیـده مبهـوت رخ نـورانیش

جای لب‌های علی پیداست بر پیـشانـیش

مرغ شب هر شب بُوَد محو مناجات شبش           ذات رب‌العالمین مـشتاقِ یا رب یـا ربش

هر نفس دارد هزاران ذکر در عمق وجود           بـلکه آنی نام معـبـودش نیـفـتد از لـبـش

شب که در محراب مشغول مناجات و دعاست           آسمان پیچد به خود در شعلۀ تاب و تبش

جـان مـن جـان هـمـه ذُریّـه و اُمُّ و ابــم           خــاک درگـاه وی و ذُریّـه و اُمُّ و ابـش

با مناجـاتش دل شب، دیده را دریـا کنید

در مضـامین دعـایش وحی را پیدا کـنید

اوج پروازش سماوات و نمازش بر زمین           روح در آغوش حق بر دامن خاکش جبین

بس‌که زینت داد در حال نمازش بر نماز           از خـدا آمد ندایش «انت زین‌العـابدین»

شب که از خوف خدا تا صبح چشمش می‌گریست           زنـده می‌شد ‌یـاد شب‌های امیرالـمؤمنین

خط او مشی من است و مهر او دین من است           دین همین است و همین است و همین است و همین

بـا ولای او سـرشـتـه از ازل آب و گِـلم

وای اگر یک لحظه مهر او نباشد در دلم

ای به زنجیر اسارت مُلک هستی را امیر           حـلقۀ زنجـیرها در حلـقـۀ عشقـت اسیـر

ای خـدا را شیـر ای فـرزند شیـرِ کـبریا           شیری و در حلقۀ زنجیر هم شیر است شیر

پای تو بر ناقـۀ عـریان به چـشم آسـمان           دست تو در حلقۀ زنجیر ما را دستگـیر

من نمی‌گویم خدایی، بنده‌ای چون بنده‌ای؟           هم کریمی هم عظیمی هم سمیعی هم بصیر

عـبـد ذات کـبـریـایی کـبـریـایی می‌کـنی

در مـقـام بـنـدگـی کـار خـدایی مـی‌کـنی

گوش جان‌ها پُر بُوَد پیوسته از آوای تو           شام می‌لـرزد هنوز از خطبۀ غـرای تو

از سرشگ چشم گریانت وضو گیرد نماز           ای وضوی بندگی از خون ساق پای تو

خطبۀ ناب تو را نازم که در طشت طلا           گـفت بابـا آفـرین بر مـنـطق گـویـای تو

از زمیـن کـربـلا تـا شـام از بـالای نـی           چـشـم ثـارالله بـودی بـر قـد و بـالای تو

تــو سـوار نـاقـۀ عـریـان حسین دیگری

هم حسینی هم حسن هم احمدی هم حیدری

ای بـیـابـان بـقـیعـت وسعـت دل‌هـای ما           پیـش‌تر از آفـرینـش رهبر و مـولای ما

هم فروغ مـاه رویت خـوب‌تر از آفـتاب           هم خـیال باغ حُـسـنت جـنـةالاعـلای ما

ذکر تو توحـیـد ما تهـلـیـل ما تکـبـیر ما           حُـبّ تو ایـمـان ما دنـیای ما عـقـبـای ما

نیست در صحرای محشر وحشتی از تیرگی           تا درخـشد پـرتـو مهـر تو از سیـمای ما

وصف تو ذکر خوش لیل و نهار میثم است

مهر تو روز جزا دار و ندار میثم است

پُـر می‌کـنـیم از می‌ گـلـوی بـاده‌ها را            تا مـسـت بـاشـیـم انـتـهـای جـاده‌ها را
بعد از دو رکعت عشق بازی باز خواندند            در رکـعـت سـوم هـمـان دلـداده‌هـا را

امشب به سمت خـانـۀ سجـاد انـداخت            دسـت ارادت هـای مــا سـجــاده‌هـا را
خـاکـیم و مـشـتـاقـیم تا دامـانی امشب            آنـی بـگـیـرد دسـت ایـن افـتـاده‌هـا را
بعد از پـدر حـالا پـسر می‌آیـد از راه            خـدمـت کـنــیـد آقــا و آقــازاده‌هــا را

این دومین نـوریست که تا منجـلی شد
او هـم عـلـی بن حـسیـن بن عـلـی شد

در آسـمـانـم مـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب            گـمـراهـم امـا راه را می‌بـیـنـم امـشب
چـشـم سـرم را بـسـتـم و بـا دیــدۀ دل            لبـخـنـدهای شـاه را مـی‌بـیـنـم امـشـب
ارباب خوشحال است و من در دست هایم            مال و منـال و جـاه را می‌بـینم امشب
در چـشم های این عـلی دارم عـلی را            یـا که رسـول الله را مـی‌بـیـنـم امـشب
مـی‌آیـد و بـا هـر قـدم در زیـر پـایـش            جان های خاطرخواه را می‌بینم امشب

حـــالا کـه آقــای دعــا دارد مــی‌آیــد
مـا را خـدا ای کـاش قـربـانـش نـمایـد

فخر است امشب آسمان را بر زمینش            می‌خـنـدد و افـلاک حـیـران طنـیـنـش
دست حسین بن عـلی امشب رکـاب و            روی عـلـی بـن حـسیـن آمـد نگـیـنـش
بی‌تاب شد، لبخند زد، رویش گل انداخت            وقتی که لب های علی شد بوسه چینش
خـالی ست جای فـاطـمـه هـر چند اما            خــوابــیــده بـا لالایــی اُمُّ الـبــنـیـنـش
در سوم شعـبـان رسید از راه، شـاه و            در پنجـمین روزش رسیده جانـشیـنش

روح دعا، مرد خدا، جان حسین است
او وارث مـلک سلیـمـان حـسین است

با تیرهایی که روان از چشم جادوست            صید غزال نرگس او هر چه آهـوست
حـافــظ! بـگـو بــاد صـبـا تـا بـاز آرد            عطر خوشی از نفحه‌های گیسوی دوست
حالا که سجاد است و زین العابدین است            محراب ما طاق و رواق آن دو ابروست
محصول پیوند عرب ها و عجم هاست            طفلی که کسری زاده است و هاشمی خوست
چون هـمـسری پـادشاه کـشـور عـشق            ایـن افـتـخـار مـادریِّ شـهـربـانـوسـت

این افـتـخـار مـردم ایـن آسـمـان است
اربـابــمـان دامـاد مـا ایـرانـیـان اسـت

با یک نگاهت سنگ هم اعجـاز کرده            در راه اثـبـاتـت حـجـر لب بـاز کرده
نـه دوسـتـانـت که یـدِ عـقـده گـشـایـت            از دشـمـنـانـت هـم گـره‌ها بـاز کـرده
حتی دعـاهـایت؛ جـدا از حـرف هایت            در عـلـم حـرفـی تـازه را آغـاز کرده
شاگردهایت را هم این اسلوب تدریس            آمـوزگــار آسـمــان! مــمـتــاز کــرده
هر کس فـرازی از ابـوحـمزه شنـیـده            تـا قـاب قـوسـیـن خـدا پــرواز کــرده

هر وقت می‌خـواهم که قـلبم را بشویم
بـایـد « الـهــی لا تــؤذّبـنـی» بـگـویـم

با دست لبـریز از دعایی که تو داری            ما را ببـر سـمت خـدایـی که تو داری
حرفـی بـزن تا جـام من لبـریـز گردد            از بـاده‌های حـرف هـایی که تو داری
گـرم مناجـات است شب های مـلائک            با لحـن جانـسوز صدایی که تو داری
پرواز خواهم کرد با بالی که خاکی ست            یک روز تا صحن و سرایی که تو داری
ما را شبی مهمان خان روضه‌ات کن            در خانه‌ات، در کربلایی که تو داری

هر جـا که بـاشی کـربـلا آنجـاست آقا
انـگـار هـر روز تو عـاشـوراست آقـا

آزادی از بــنــد اســارت در اســارت            دست خدا بوده است یارت در اسارت
در مجـلس حکـام، بر منـبـر نـشـستی            بر روی کـرسی صدارت در اسـارت
بر دشمنت هم باب بخشـش باز کردی            یعـنی شدی پـیک بـشارت در اسارت
بـا دست بـستـه بـاز دسـتی بـاز داری            وقتی عطا گشته است کارت در اسارت
جسم شهیدان را که کفن و دفن کردی            با اشک می‌خواندی زیارت در اسارت

ای آسـمان، شرمنـده از باران چشمت
دست مرا پُـر می‌کـند احـسان چشمت

بـاران چـشـمـان تـو را بــاران نـدارد            ای آسـمـان! که بـارشت پـایـان نـدارد
هر روز، یعـقوبی! ز داغ یـوسـفی که            پـیـراهـنی را هم از او کـنـعـان ندارد
حـدِّ اقّـل آبـی بـنـوش آقـا که چـشـمـت            دیگـر برای گـریـه کـردن جـان ندارد
هنگام قـرآن خواندنت هم گریه کردی            بـر حـرمــتـی کـه قـاری قـرآن نـدارد
شــام بــلا بـدتـر ز داغ کــربــلا بـود            چه دیـده‌ای که بدتـرش امکـان ندارد؟

بعد از بلای شام، شامت را سحر نیست
بعد از عمو در آسمانت یک قمر نیست

ای به عـبّاد این جهـان استاد            ای مـلـقّـب بـه سـیّـد سـجــاد

ای نبی را تو بهترین فرزند            ای علی را تو برترین اولاد

ای ز هـست تو هستی عـالـم            ای ز جـود تو جـود ما ایجاد

ای ز فضل تو عقل آدم مات            ای ز عـلم تو در عجب عبّاد

ای ز تو شد خراب کاخ ستم            وی ز تو کاخ عدل و داد آباد

طاعت خلق این جهان صفر است            طاعت تو فـزون تر از اعداد

نخـل دین کـام یـاب شد از تو            خـرمن ظلم از تو شد بر باد

گـشت رسوا یزید بد فـرجام            تا که کردی تو خطبه ای ایراد

از بـیانات مـحکـم تـو یـقـیـن            سرنگون شد ز تخت ابن زیاد

نطـق زیـبا و آتـشین سخـنت            درس آزادگــی به عـالـم داد

بـا گـذشت تو ای ولـی خــدا            ریشه کن شد بـنای استـبـداد

سخـنانت به صفـحـۀ تـاریـخ            ثبت شد تا بـشر شـود ارشاد

گشت امشب ز یمن میـلادت            دل ما شاد خـلـق عـالـم شـاد

شعر ژولیده را بکن تضمین            ای به عـبّاد این جهـان استاد

سوی مجـنون برسانید که لیـلایی هست            ما شنیدیم در این شهـر که آقـایی هست

دور این خانه شلوغ است اگر جایی هست            درمندیم و دلی خوش که مداوایی هست

شب عـیـد است بـیـایـیـد حـنا بـگـذاریـم

سـر بـه پـای قـدم مـرد دعـا بـگـذاریـم

تا پـدر چـشـم به چـشمـان تو احیا دارد            پـر گــهــوارۀ تـو روح مــسـیـحـا دارد

و حسن خیره به چشمان تو نجـوا دارد            نـوۀ حـضـرت زهـراست تـمـاشـا دارد

جـلـوۀ نـام عـلـی بـر تـو مـبـارک بـادا

سـومـیـن نام عـلـی بر تو مبـارک بـادا

فـطرسی آمده و از تو پـری می خواهد            از تو عیـسی نفس ناب تری می خواهد

یوسف از تو نمک بیـشتـری می خواهد            که غـبـار قـدمت رفـتـگـری می خواهد

یـاکـریـمـیم و سر جادۀ تو شیـعـه شدیم

ما کـنـار پـر سـجـادۀ تو شـیـعـه شـدیـم

عشق وقتی که به سر حـدّ نهـایت برسد            تازه شاید که سرش بر کف پایت برسد

چـشـم هر شـاه اگر سوی عبـایت برسد            نه محـال است مـقامش به گدایش برسد

نه فقط پـهـنـۀ افلاک نمک گـیر تو است

تو از این کشور و این خاک نمک گیر تو است

مثل پـیـراهـن یوسف که به کـنعـان آمد            مـثـل ابـری که سـر خـاک بـیـابـان آمد

قـبـلـۀ هـفـتــم اگر سـوی خـراسـان آمـد            خــانـۀ مــادریـش بـود کـه ایــران آمــد

بـنـویـسـیـد کـه آقـا پـسـر ایــران اسـت

افـتـخـار بـشـر و تـاج سـر ایـران است

عـشـق ایرانی ما؛ کار بـنـایت با ماست            حوض و فوّاره و ایوانِ طلایت با ماست

طاق و گلدسته، رواق، آینه هایت با ماست            خادمیِّ حرم و صحن و سرایت با ماست

طرح زیباتری از بـاغ جـنان می سازیم

و ضریح نـویی از فرشچیان می سازیم

مصلحـت بود اگر؛ شیـر خـدا می گشتی            تو علی هستی و شمشیر خدا می گشتی

شک نداریم که تکـبـیـر خـدا می گـشتی            تکـسوار عـرب و تـیـر خـدا می گـشتی

بازوی هاشمی ات رزم چو در سر می داشت

کربلا زیر قدمهـات ترک بر می داشت

رخصتت بود اگر؛ یک تنه لشگر بودی            میـمـنـه میـسره از رزم سـراسـر بودی

پشت در پشت پـدر تیغ دو پیکـر بودی            رخصتت بود اگر حضرت حیدر بودی

کـربـلا دیـد پـدر را نـفـست یـاری کرد

وه که با نام تو عـباس عـلـمـداری کرد

واژه ات خطبه شد و تیغ علی وار آورد            خطبه ات شور عـلی در دل پیکار آورد

چه بـلایـی به سر کـاخ سـتـمـکار آورد            شیعه را با شب و شمشیر و دعا بار آورد

با تو در شام عجب معرکه بر پا شده است

که دعاگوی شما زینب کبری شده است

واژه در واژه تو را بین دعـاهـا دیـدیـم            در ابـوحـمـزه ات انگـار خـدا را دیـدیم

در صحـیـفـه اثر مصحـف زهـرا دیدیم            چتری از باور و اخلاق و مدارا دیـدیم

خـاکـیـانـیـم که دنـبـال شما حـیـرانــیــم

با تو همراه عـلی در شب نخـلـسـتـانـیم

هیچ کس نیست شب تار عزادار که تو            هیچ کس نیست اسیـر سر بـازار که تو

هیچ کس نیست که با تب دل انظار که تو            هیچ کس نیست پرستـار و بیـمار که تو

آنکه سرخی سر انجام حسین است تویی

سومین نقطه که بر نام حسین است تویی

سـجـاده ایــم پـهــن بــرای دعــا شــدیــم          نـائـل به هـمـنـشـیـن شـدن اولیـاء شـدیم

تـاثـیـر کـرد خصلت خوبان به روی ما          از یُـمـن سـجـده های شـمـا بـا خـدا شدیم

از دسـتـبـاف بـودنـمـان خـیـر دیــده ایـم          پـاخـورده ایم و از شـرفـش پُـر بها شدیم

هـر نـخ ز ما مـطـهـر انفـاس دلـبر است          با این حـسـاب هـم نـفـس کـبـریـا شـدیـم

شکـر خدا به طالعمان مهر عشق خورد          پاگـیر لطف بی حـد و حـصر شما شدیم

اصلا چه حاجت است به آب و گلاب ها          مـا پـاک از طهـارت این گـریـه ها شدیم

وابستگی به یار اثـراتـش مشخص است          فارغ ز ما چو یار شد؛ از غـصه تا شدیم

هـرچند دست جـمع زمین خـورده ایم ما          گـفـتـنـد عشق و پـیش قـدمهـاش پا شدیم

 سـجـاده ایـم قسمت ما شـور و شیـن شد

یعـنـی که پـای بـوسی ابـن الحـسیـن شد

امشب مدینه حال و هوایش معطر است          از شوق چـشم منتظرش آسـمان تر است

باران گرفت و جان دوباره به خاک داد          ابـر نـگـاه تـو چـقـدر سـبـزه پرور است

کـاسـه به دست ها هـمه از راه می رسند          باب الـمـراد عـالـم و آدم همین در است

امـشـب بـه آفـتـاب؛ قـمـر فـخـر مـی کـند          در خانـۀ حسین مهـی جـلـوه گرتر است

گـهـواره را نـگـاه کـنـیــد عـشــق آمــده          زهراست یا حسین؛ حسن یا که حیدر است

پـیـغـمـبـری چــقــدر بــرازنـده اش بُـوَد          پـیـشـانـی اش تـجـلّـی نـور پیـمـبـر است

طـرز نـگـاه کـردنش آیـیـنـۀ عـلـی است          بر قاب صورتش رخ زهرا مصور است

مــا از ازل مــلازم خــاک ره تـــوأیـــم          مـا را نـوشـتـه اند گـدا چون مُقـدّر است

تـا چـنـد کــفــر؟ بــادۀ ایــمــانــیــم بــده

یـعـنـی که از صـحـیـفـه مـسلـمـانیم بـده

هرکس ز عشق تاب و تبش شهره می شود          بیش از همه غـم و تعبش شهره می شود

زردی رویـش از اثـر سجـده هـای روز          با اینکه سجده های شبش شهره می شود

مـادر بــزرگ زاده و بـابـا شـه قـریـش          خیلی بجاست گـر نسبش شهره می شود

تا روز حـشر کار ابو حـمـزه اش گرفت          هرکس که گشت منتسبش شهره می شود

شمشیر خطبه اش کـمـر شـام را شکست          اینگونه تا ابد غـضـبـش شهـره می شود

نـخـلـی کـه آبـیــاری دسـت کــریــم شـد          در شـهـر مـزۀ رطـبـش شهـره می شود

سر میدهیم پای تو عشق است عشق عشق          عـاشـق دل بـلا طـلـبـش شهـره می شود

تـطـهـیـر آب وام گرفـته ز طهـر توست

خورشید آسمان و زمین جای مهر توست

از بس کـلام معجـزه دار تو نـور داشت          خورشید شد هرآنکه به پایت حضور داشت

وقتی که دست و پای تو از سجده آب شد          در عرش خود خدای تو حس غرور داشت

حــاجــیِّ نــا شــنــاخــتــۀ کــاروان حـج          در قـافـله به یُمن تو نعمت وفـور داشت

نزدیکها که جای خودش لطف ویـژه ای          آقـای خـوب مـا بـه گـدایـان دور داشـت

جـبـرئـیـل می رسید به پابوسی اش مـدام          وقـتـی که در نـمـاز دم یا غـفـور داشت

تو حضرت کـلـیمی و ادعـیه شاهد است          محرابِ خانۀ تو شبـاهت به طور داشت

لطـف دعـای نـیـمـه شبت بر هـمه رسید          از برکت صحـیـفۀ تو دین زبـور داشت

زخـم زبان و طعـنـه اگرچه زیـاد خورد          ایــوب آل فـاطـمـه قـلـبـی صبور داشت

آمـــاده ایــم رخـصـت افــروخــتــن بــده

پــروانـه ایـم اذن ز غــم ســوخـتـن بــده

اصلا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟          هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

اصلا چه شد که خیمه ات آتش گرفته بود؟          در بین شعـله های عدویت کـتاب سـوخت

در گـیـر و دار ردشـدن هـمسرت ز شام          آتش سراغ مـعـجـرش آمد نقاب سوخت

رجـالـه هـا به صورتـتـان سنگ می زدند          از طعنه های شهر دلت بی حساب سوخت

بـر روی زخـم گـردن تو مـرهـمی نبود          وقتی که از حرارت سرب مذاب سوخت

دیدی چگونه چوب به لبهای عشق خورد          دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت

یـعـقـوبِ دل شکـسته چهـل سال آزگـار          چشمت به یاد روضۀ بزم شراب سوخت

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت

"بس کن ربـاب"عـمـۀ سـادات دم گرفت